Πατρίτσι, Φραντσέσκο

(Patrizi, Κέρσο 1529 – Ρώμη 1597). Ιταλός ουμανιστής και φιλόσοφος. Σπούδασε στην Πάντοβα και δίδαξε φιλοσοφία στα Πανεπιστήμια της Φεράρα και της Ρώμης. Στο σημαντικότερο έργο του με τον τίτλο Νέα φιλοσοφία του κόσμου (1591), ανέπτυξε τη θεωρία ότι ο κόσμος αποτελεί ένα άπειρο γίγνεσθαι και ένα ιεραρχημένο, έμψυχο, οργανικό σύνολο. Πηγή του δεσμού όλων των πραγμάτων είναι το φως, που ακτινοβολείται από τη θεία ενότητα που περιβάλλει τα πάντα και διαποτίζει ολόκληρο τον κόσμο. Στο έργο του Ποιητική (1582), αντίθετα από την άποψη του Αριστοτέλη ότι η ποίηση είναι μίμηση, ανέπτυξε την αντίληψη του καλλιτέχνη ως δημιουργού. Χαρακτηριστικά, υποστήριξε ότι η κατάσταση της δημιουργίας είναι θεία παραφροσύνη, δηλαδή έμπνευση. Ο Π. θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους εκπροσώπους του νεοπλατωνισμού.